Posługa Ministranta 2014-12-31
BYĆ MINISTRANTEM ZNACZY „SŁUŻYĆ”
Ministrant – to przede wszystkim sługa samego Pana Jezusa – który w czasie sprawowania liturgicznych obrzędów spełnia ważną posługę pomocniczą. Słowo „ministrant” pochodzi z języka łacińskiego „ministrare” i oznacza „służyć, pomagać”. Ministrant służy kapłanowi i ludowi Bożemu, a przez to służy samemu Bogu. Przez swoje zaangażowanie i służbę przyczynia się do tego, że liturgia jest naprawdę piękna.
Z ministrantami Eucharystia wydaje się pełniejsza, piękniejsza.
BYĆ MINISTRANTEM, TO BY BYĆ „ZNAKIEM”
Ministrant jest również tym, który niesie znaki – pewne określone przedmioty, które w liturii są niezbędne. One wskazują na inną rzeczywistość. Każdy ministrant jest także tym, który sam powinien być wyraźnym znakiem dla innych – poprzez swoją postawę, poprzez służbę – winien wskazywać, iż każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii, wszystkich wiernych.
By pełnić tak ważną i zaszczytną funkcję, wybiera się dobrych i dobrze wychowanych chłopców, którzy z własnej woli będą służyli do Mszy św. – prawidłowo, pięknie i gorliwie.
APOSTOŁOWIE PIOTR I JAN – PIERWSI „MINISTRANCI”?
Historia Kościoła jest tak długa i tak bogata, iż ciężko wskazać kto jako pierwszy został ministrantem. Początków można się jednak dopatrywać już w Ewangelii, w przygotowaniach do Ostatniej Wieczerzy. W tym wypadku „ministrantami” byli św. Piotr i św. Jan, którzy z nakazu Pana Jezusa byli odpowiedzialni za przygotowanie Wieczernika do wieczerzy paschalnej, którą Jezus chciał spożyć ze swymi uczniami (Łk 22, 7-13).
DO PATRONÓW MINISTRANTÓW NALEŻĄ…
św. Tarsycjusz – III wiek, męczennik rzymski
św. Stanisław Kostka – XVI wiek (Polska)
św. Alojzy Gonzaga – XVI wiek (Włochy)
św. Jan Berchmans – XVII wiek (Belgia)
św. Dominik Savio – XIX wiek (Włochy)